De steenuil en de murk

De Schotse Jennifer en John* gooiden 25 jaar geleden het roer om en vertrokken naar de Charente-Maritime. Toen het echte pensioen zich aandeed, verkochten ze de boel en verhuisden ze naar hun droomregio: de Provence. Toen het echte pensioen zich aandeed, verkochten ze de boel en verhuisden ze naar hun droomregio: de Provence. Hier toverde John een oude schaapskooi om tot een paradijsje, een prachtige cottage. Dat ze amper Frans spraken deerde hen niet, want ze hadden elkaar. Maar toen kwam Brexit, wat hun leven volledig veranderde. Na de Brexit zouden ze niet meer in het Franse ziektekostensysteem kunnen blijven en ook de aanstaande waardevermindering van de Engelse pond resulteerde in kopzorgen. Ze vreesden dat ze het met hun schamele Britse pensioen in Frankrijk niet meer zouden kunnen rooien. Goede raad was heel duur geweest, maar daar zaten ze dan op mijn veranda, treurig door het genomen besluit en met de vraag of ik hun huis wilde verkopen.

Als verkoopmakelaar ben je in Frankrijk ook verantwoordelijk voor het nemen van de technische en bureaucratische obstakels. Zodoende loodste ik de verkopers soepel langs de diagnostische controles van hun woning. John had jaren geleden een groot ongeluk gehad, hij was van een hooiwagen gevallen, maar blijvende blessure of niet, hij bleef klussen. Hij was dan ook apetrots dat de elektriciteit aucune anomalie had. Hele- maal goedgekeurd dus, terwijl hij het zelf aangelegd had. Minder blij was hij toen de septic-installatie werd afgekeurd. De wetten en regels veranderen hier namelijk zo vaak dat zelfs een goedkeuring kort geleden geen garantie is. Gelaten leverden Jennifer en John tienduizend euro op de verkoopprijs in.

Op het gebied van een nog te valideren bouwvergunning kon ik de twee gelukkig wel helpen. De net gekozen burgemeester kwam in eigen persoon langs om de nieuwe garage te keuren. John had er een mooie Franse duiventil in gebouwd, die hadden ze ergens bij een brocante gekocht. In de til broedde een steenuil. Enthousiast vertelde John erover, maar de burgemeester wilde er niks van weten. Dit stond niet op de aanvraag en zomaar toestemming geven kon niet, dan was het hek van de dam in het dorp! Ik begon te vertellen over het Brexitavontuur, de liefde voor de brocantes, het ongeluk met de hooiwagen ... Jennifer schonk nog een kopje koffie in. Het werkte, de burgemeester werd milder en haalde na een tijdje zijn stempel uit de tas. Hoppakee, dat was ook in de pocket. ‘Can you also sell our murk?’ vroeg Jennifer me kort daarna. Een murk? Nooit van gehoord. Maar why not. By the way wat is een murk? Ze scha- terden het uit. Merc, en niet murk, bleek een afkorting te zijn van hun dertig jaar oude Mercedes stationwagen. Die moest hier maar blijven. Wel ja, waarom ook niet. Ik maakte wat foto’s en stuurde die rond. Maar ik bleek al te laat te zijn: de koper van het huis was langsgegaan en wilde de Merc graag overnemen. John vond het prima.

En zo kwam de memorabele dag van overdracht. Ik had de meterstanden maar vast opgenomen, terwijl ik in de verte een aanzwellend geluid hoorde. Het lawaai reed het erf op en het bleek de koper te zijn in een Maserati. Toen hup naar de notaris, net op tijd. Na een uur kwamen Jennifer en John binnen gestommeld. Jennifer snikte nog net ‘Oh, I’m gonna cry’ en barstte in huilen uit. Iedereen vond het verdrietig, de handtekening bete- kende voor John en Jennifer vele malen meer dan alleen de verkoop van hun woning. Toch werden de handtekeningen gezet en daarna nodigde ik de twee uit voor een laatste lunch bij mij thuis, alle restaurants waren immers nog dicht, met veel wijn en na een tijdje kon er ook weer gelachen worden.

Als ik langs de cottage rijd, krimpt mijn hart een beetje en vraag ik me altijd af hoe het met hen gaat, daar in Schotland. In hun laatste mail schreef Jennifer dat de huizen- prijzen zo gestegen zijn, dat ze van hun geld misschien nét een klein flatje kunnen kopen. En dat ze naar mij verlangen als makelaar. Wat als ze hier gebleven waren? Dan waren het in ieder geval fijne vrienden geworden waarmee we veel zouden lachen. En de cottage? Er zijn inmiddels wat gebouwtjes bijgebouwd in de tuin, eentje is voor de Maserati. De steenuil houdt tegenwoordig buiten het hek de Merc gezelschap. Ze dro- men samen van betere tijden.

* de namen zijn gefingeerd. Geschreven door Elske Koelstra