Een bijzonder dossier uit de Luberon

'Maar dat is altijd al mijn droom geweest!' riep Françoise enthousiast uit. De dag ervoor waren Françoise en Jean nieuwsgierig mijn kantoor binnengewandeld en na een praatje over kunst kwamen we via het onderwerp verbouwen op huizen. Ze hadden een budget van een miljoen euro en zouden alleen deze zondag nog in het dorp zijn. Iets met karakter en veel licht zochten ze, maar het mocht ook modern zijn en niet te afgelegen liggen, maar wel buiten en het moest zeker een zwembad hebben. Op die zondag in februari bezocht ik twee woningen met hen, waarna ze over één gingen nadenken. En toen viel mijn oog op de oude verbouwde school waarvan ik wist dat die te koop zou komen. ‘Hebt u weleens gedacht aan...?’

Kippenvel Bekend zijn in een klein dorp is handig bij dit werk en zodoende had ik binnen no-time Jasmin in Engeland gebeld, de huissleutel ergens opgehaald en de blauwe luiken geopend van haar schitterende Provençaalse mas. Als dingen kloppen krijg ik altijd kip- penvel. En dat gebeurde ook toen ik zag dat de kwebbelende Françoise stil werd toen ze over het voormalige schoolplein naar de woning keek. Het plaatje klopte: veel licht, karakter, modern gerenoveerd, niet te afge- legen, met een zwembad, in de Provence en bovendien pal naast haar schoonouders. Binnen hoorde ik haar zingen. Het moest zo zijn. Ze deden meteen een bod en de onderhandelingen verliepen soepel. Jean wilde vaart maken en de notaris stemde in: sleute- loverdracht eind april. Appeltje-eitje dacht ik nog, maar toen kwam Covid en opeens was niets meer gewoon in makelaarsland. Jasmin had met haar zoon willen komen om afscheid te nemen van haar droomproject en een paar meubeltjes mee terug te nemen. Maar met haar 85 jaar was dat in coronatijd uit den boze en ook haar zoon mocht Engeland niet meer uit. Haar andere zoon, een boekhouder uit Berlijn, was net iets eerder gekomen om de verhuizing voor te bereiden. Hij zou een paar dagen blijven, maar door de pandemie heeft hij uiteindelijk vijf weken in zijn eentje in lockdown moeten zitten. De inboedel heeft hij zelf moeten opmeten voor de prijsopgave van de verhuizers. Maar ook een verhuisdatum plannen bleek onmoge- lijk en zodoende heeft hij uiteindelijk maar dozen en plakband besteld. Toen die, met een flinke vertraging, eindelijk geleverd werden is hij zelf maar gaan inpakken.

Un miracle Ik heb een bijlage bij het koopcontract moeten maken: de meubels van de verkoper bleven tijdelijk in de woning achter en de kopers mochten daar gebruik van maken. Die konden door Covid ook niet verhuizen, dus het kwam hen wel goed uit. Ik kwam langzaam achter de complexiteit van het dossier: naast onder andere asbest in het dak en een scheur in het zwembad, ontdekte ik dat de architecte weliswaar de benodigde bouwvergunningen had aangevraagd, maar dat de gemeente nooit gevraagd was om het af te vinken, dus kon de notaris niet verder. Toen de burgemees- ter, uiteraard in lockdown-tenue, langs- kwam om het dossier af te stempelen zei hij dat het zwembad verkeerd lag. Ik dacht dat hij een grapje maakte. Hoezo verkeerd? Het lag keurig in het grasveld verzonken, prachtig rolgordijn in een zachte kleur beige, alles prima toch? Non, non, het lag in de richting noord-zuid en de aanvraag was in de richting oost-west gedaan. ‘But does that matter?’, vroeg Jasmin me vanuit Engeland aan de andere kant van de lijn verwonderd. Na heel veel gesoebat, blijven glimlachen en tientallen telefoontjes heb ik die gewilde goedkeuring eindelijk gekregen en kon de einddatum inderdaad aangehouden worden, un miracle!

Een geïmproviseerde sleuteloverdracht

Jean en Françoise hebben de lockdown met hun vier pubers in een appartement in Parijs uitgezeten, dromend van hun tuin in de Luberon. De laatste nacht hielden ze het niet meer uit en kwamen ze tussen alle politiecontroles door naar de Provence, net op tijd voor een geïmproviseerde sleuteloverdracht. We stonden voor de woning onwennig giechelend met onze zelfgemaakte mondkapjes op. De kopers maakten kennis met de zoon uit Berlijn, die we even later vrolijk konden uitzwaaien. De notarissen hebben zelfs hun cliënten nooit ontmoet. Om tien uur kregen we een e-mail met de ondertekende akte en overhandigde ik plechtig de sleutels op een dienblaadje. Ik maakte foto’s voor Jasmin, die vanuit Engeland haar woning in stilte farewell wenste. Tot op de dag van vandaag heeft zij haar woning niet meer teruggezien. Als Nederlanders vragen of de lock- down in Frankrijk niet vreselijk saai was, zeg ik: ‘Neuh, ça va’. Dan denk ik weer aan mijn dossier over deze woning, die 850 e-mails bevat.

Geschreven door Elske Koelstra